வீடென்று எதைச் சொல்வீர்?

அறியாத வயதில், பள்ளிப் பருவத்தில், "வீடென்று எதைச் சொல்வீர்?" எனத்தொடங்கும் கவிதை வாசித்தது ஒரு இரவு நேரம், அது இன்றும்  நினைவில் உண்டு. அப்போது, அந்த கவிதை சொல்லும் வறுமை புரியவில்லை; ஆனால் அந்த கேள்வி ஒரு வித்தியாசமான கேள்வியாய்ப் பட்டது;  வீடென்றால் என்னவென்று எப்படி தெரியாமல்போகும், அந்தகேள்விக்கு வேறு வேறு பதில்களும் எப்படி இருக்கக்கூடும் என்ற வினாக்களோடு உறங்கிபோனேன்.  மற்ற வரிகள் நினைவில் நிற்கவில்லை; எழுதிய கவிஞர் பேர் நினைவில்லை; இன்னும் சொல்லப்போனால் கவிஞர் பேர்பார்த்துப்படிக்கும் தெளிவும் அறிவும் இல்லாத வயது; ஆனால் ஏனோ அந்தக் கேள்வி மட்டும் ஆழமாய்ப் பதிந்துபோயிற்று; வாழ்வின் பல்வேறு படிநிலைகளில் அவ்வப்போது மனதில் வந்துபோயிற்று!!

அந்தக்கேள்வி இன்று வேறு தளத்தில் நிற்பதாகப்படுகிறது.  நவீன குறுங்கவிதையொன்று "வீடென்று எதைச் சொல்வீர்? உண்டுறங்கி உடல் கழுவி உள்ளம் களைத்து ஒடுங்குமிடம்" என்கிறது! கடந்த சில மாதங்களாய் பயணமே வாழ்க்கையாயிற்று!! ஒரு சூட்கேசுக்குள் வாழ்க்கை நடத்துவது எப்படி என்று கற்றுக்கொள்ளும் வாய்ப்பு!! ஓரிரு வாரங்களுக்குமேல் எந்த இடத்திலும் வசிக்கவில்லை!! வீடு ஹோட்டல் போலவும் ஹோட்டல் வீடு போலவும் தெரிகிறது!!  எது வீடு? எல்லாமும் வீடுதான்!! இல்லையென்றால், எதுவும் வீடில்லைதான்!

பற்றறுப்பதற்காக, துறவிகள் ஒரு ஊரில் ஒரு நாளுக்கு மேல் தங்குவதில்லை/  தங்குவதற்கு சாஸ்திரத்தில் அனுமதியில்லை என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.  நான் துறவியில்லை; நான் தங்குமிடங்கள் மிகவும் அதிநவீன அதியற்புதமான வசதிகள் கொண்டவை; ஆனாலும் வீடென்று எதைச் சொல்வீர் என்ற கேள்வி பற்றின்றி மனத்திலாடுகின்றது! ஆனந்தமாக!!

பிற்குறிப்பு: இந்த கட்டுரைக்காக மூலக்கவிதையைத் தேடிப் படித்தேன். கவிதைக்காட்டும் வறுமை முகத்தில் அறைந்தது. ஏன் மாலன் கவிஞராய்த் தொடராமல்  பத்திரிக்கை ஆசிரியராய், தொலைக்காட்சியாளராய் மாறிவிட்டார், வாய்ப்பு காரணாமாகவா பிடிப்பு காரணமாகவா என்ற கேள்வியும் இடித்தது!

மூலக்கவிதை:

வீடென்று எதனைச் சொல்வீர்?

அது இல்லை என் வீடு

ஜன்னல் போல் வாசல் உண்டு

எட்டடிச் சதுரம் உள்ளே

பொங்கிட மூலை  ஒன்று

புணர்வது மற்றொன்றில்

நண்பர்கள் வந்தால்

நடுவிலே குந்திக் கொள்வர்

தலை மேலே  கொடிகள் ஆடும்

கால்புறம் பாண்டம் முட்டும்

கவி எழுதி விட்டு செல்ல

கால் சட்டை மடித்து வைக்க

வாய் பிளந்து வயிற்றை எக்கிச்

சுவரோரம் சாய்ந்த பீரோ 

Giving and Getting - Two sides of our needs!

Giving or sharing is as much a need as getting!! Interesting!! This never struck me till recently. I was thinking that someone who is focused / who finds joy in giving not just from getting is a more evolved soul!! But it just struck me that any compulsion is a limitation - irrespective of whether it is giving or getting.

Giving could be in different planes of life - physical/materialistic, intellectual or emotional!! By physical/ materialistic I mean the likes of I cooked tasty food and I want to make money out of it or share with those who are close to me or any one near me or any one that needs it!! Intellectual plane means, I have invented / discovered / learnt something intellectually intriguing or beneficial to others and I want to make money out of it, share with who are close to me, any one near me or any one that needs!! Same is with emotions!! I have an emotion, I want to share with those who are close to me, any one near me or any one that would enjoy the emotion / share / heal / benefit from the emotion; there could also be "make money out of it" if I can generalize or make it sensational or if I am a celebrity :-)!!

We can clearly see the evolution curve across giving too - who are we giving, why are we giving and how much are we giving etc. play into it!! In fact what we are giving could be a critical fact too - giving left overs / anything that we don’t want for ourselves / anything that feels more like a liability than an asset or giving what we still need/enjoy or giving what we consider as precious or even more grand - we create something only for the purpose of giving!!

But it is interesting that getting is most often associated with "need" and giving is not!! What I am realizing is, if you feel like giving and there is no one to receive, immediately it starts to feel like a need!! When people want to get more than they need is named as greedy!!  Some people may want to give more than what they have/can/should or what others can/should hold / receive!! Why would that not be categorized as greedy? Of course, giving only to limited people is related to greed sometimes! But giving to wider audience is never related to greed!! To me that feels like greed too!! I am trying to curtail my greed in that space after I realized that!!

How can I be like wild flowering plant - I create something or blossom because it is my nature; if anyone enjoys the flower or not does not matter!! Or even better, how can I be like a river…. flow in the path I enjoy, let anyone enjoy the flow of the river or water or anything that grows in the river or even let them grow in the river if they want to… it is okay even if none of the above happens… the river still continues to flow… hmm… interesting… how can I evolve to this level??

To Be or Not To Be - Continued…

This is a continuation of my earlier article on whether to extend life with medical support or not. Recently I witnessed such an extensive effort by a family to bring back their father after a long struggle.  The father lost his ability to remember any short-term past. Many of the vital life parameters were not stable. Sure, money was not a constraint but everything else was! Obviously the others in the family had their job to go to, other needs to attend to (such as their children or spouses etc.)!! But with their relentless effort, the father is back home after about seven months of hospitalization!

I was thinking deeply about this episode. It was literally like the Satyavan Savitri story in Indian epics; the family fought with Yama (the God of death) and brought back the father. This has resulted in two important outcomes in addition to reviving the father I think.

Confidence to the elderly: All elders in the surrounding now know that the children will take care of them in the old age. The care exhibited by the sons is so touching. Of course most of us love our parents. But it takes more courage and determination than just love to withstand the pressure for seven months without knowing what will happen, with people suggesting to take shortcuts, with pressure of other dimensions of life. I salute the sons and the mother for this huge effort.

A great lesson to the next generation: All children (in all ages) have witnessed how to take care of an ailing father without complaining about personal difficulties, how not to lose hope at any point time, how to support each other in times of difficulties.

There is humanity left in the world still looks like!! I guess, we should spread these stories around instead of spreading stories about unsupported parents, children not calling parents etc.!!  While I still think that no one should spend such heroic effort to keep me alive, if I get into the situation of the father, I strongly believe that the family has brought back confidence in many lives! Living a grand life is all about just that - giving confidence to others… and this family has shown how to live life to its grandeur…